Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να κερδίσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οι Έλληνες όχι, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα. Αυτό γράφει ο Iain Martin στην Telegraph.

«Στα ανώτατα κλιμάκια της ευρωπαϊκής ελίτ, όπου υπάρχουν ηγέτες που πηγαίνουν σε συνόδους με γυαλιστερά γερμανικά αυτοκίνητα και δείχνουν σοβαροί και αυτάρεσκοι μπροστά στις κάμερες, εκεί όπου οι διπλωμάτες ξέρουν ότι ο τρόπος για να κάνουν τη δουλειά τους είναι να το κάνουν διακριτικά με τους άλλους αξιωματούχος, δεν υπάρχει ασφαλέστερη ένδειξη ότι ένας ομόλογος έχει τρελαθεί απόλυτα από το να ανακοινώσει ότι πρόκειται να κάνει δημοψήφισμα για ευρωπαϊκά ζητήματα», γράφει ο Βρετανός αρθρογράφος.

Σαν να μην έφτανε, συνεχίζει, ότι ο Ντέιβιντ Κάμερον αποφάσισε να βάλει το μέλλον της Βρετανίας στην ΕΕ στα χέρια των ψηφοφόρων. Αυτός όμως, συνεχίζει, είχε στείλει προειδοποιητικά σημάδια τα προηγούμενα χρόνια, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, που αποφάσισε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στις 5 Ιουλίου.

Στα μάτια της ευρωπαϊκής ελίτ, αυτή η βαρυσήμαντη απόφαση έκανε τον κ. Τσίπρα αυτόματα νικητή του διαγωνισμού «τρελός Ευρωπαίος της χρονιάς», γράφει ο Iain Martin. «Πριν αρκετά χρόνια, όταν ο ξεχασμένος τώρα προκάτοχός του επιχείρησε έναν παρόμοιο ελιγμό, απαιτώντας δημοψήφισμα, οι Γερμανοί ζήτησαν από τον Γιώργο Παπανδρέου να μην είναι ανόητος. Στην πραγματικότητα, ο τότε Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, είπε στον Μπαράκ Ομπάμα ότι ο Έλληνας ηγέτης ήταν ένας τρελός».

«Τώρα, ο κ. Τσίπρας θέλει το δικό του δημοψήφισμα. Τι νομίζει ότι κάνει; Συνειδητοποιεί ότι δεν λειτουργεί έτσι η Ευρωζώνη και η ΕΕ; Ποιος ξέρει τι θα γίνει αν οι Έλληνες ψηφοφόροι κληθούν να απαντήσουν αν εγκρίνουν την τελευταία πρόταση των δανειστών. Θεέ μου, οι ψηφοφόροι μπορεί να πουν όχι», συνεχίζει.

Τόσο εξοργισμένοι ήταν οι άλλοι ηγέτες του Eurogroup, που το Σάββατο αποφάσισαν ότι το δημοψήφισμα σημαίνει πως η τελευταία τους προσφορά είναι άκυρη και η Ελλάδα πλέον είναι μόνη της, προσθέτει ο Martin.

Ο φόβος των ηγετών και των αξιωματούχων της ΕΕ για τα δημοψηφίσματα προέρχεται από την πικρή εμπειρία στις αρχές του '90. Οι ψηφοφόροι μερικές φορές δεν κάνουν αυτού που του τους λένε οι ηγέτες και οι αξιωματούχοι που κάνουν τις συμφωνίες. Γιατί να το ρισκάρεις;

«Αλλά σίγουρα δεν είναι τρελός ο κ. Τσίπρας. Παρά τις μαρξιστικές πεποιθήσεις του και τα δημαγωγικά κόλπα εκπαιδευόμενου, υπάρχει κάτι μάλλον συναρπαστικό στον πονηρό τρόπο με τον οποίο έχει χειριστεί αυτήν την κρίση και αρνήθηκε να τον καθοδηγήσουν οι συντεχνιακές δυνάμεις της ΕΕ, ακόμη κι αν έχει φάει χαστούκι (κυριολεκτικά την προηγούμενη εβδομάδα) από τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ. Για να μην πούμε για την αναποτελεσματική συμπεριφορά της υπερτιμημένης ¶νγκελα Μέρκελ, που δεν έχει να επιδείξει ούτε ένα σημαντικό επίτευγμα ή μία πειστική πράξη ηγεσίας στην καριέρα της, πέρα από το μαχαίρωμα του μέντορά της, Χέλμουτ Κολ», συνεχίζει το άρθρο της Telegraph.

Αλλά σίγουρα οι πραγματικοί τρελοί δεν είναι οι Έλληνες μαρξιστές, γράφει ο Martin. Είναι εκείνοι που δημιούργησαν το ευρώ, που νόμιζαν ότι τα πολιτικά τους όνειρα και η ματαιοδοξία θα μπορούσε να αλλάξει την οικονομική λογική και τις πολιτιστικές και εθνικές διαφορές, δημιουργώντας μία νομισματική ένωση σε μία μεγάλη ήπειρο, χωρίς τις απαραίτητες διασφαλίσεις.

«Αυτήν την εβδομάδα, με τις αγορές να αγκαλιάζουν την πιθανότητα ενός Grexit και μίας χρεοκοπίας-μαμούθ, φαίνεται πιθανό ότι ο κ. Τσίπρας ήθελε την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης από την αρχή, προσποιούμενος κατά τις διαπραγματεύσεις ότι προσπαθεί για ελάφρυνση χρέους, όταν στην πραγματικότητα ήθελε να φύγει. Αυτό πιστεύουν οι παρατηρητές του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά ο κ. Τσίπρας είχε ένα πρόβλημα όταν ήρθε στην εξουσία: αν και το στιλ του αρέσει σε αρκετούς Έλληνες ψηφοφόρους, επίσης τους αρέσει το ευρώ, γιατί σημαίνει παρουσία σε ένα υποτιθέμενο δημοκρατικό κλαμπ ,που προσδίδει κύρος. Γι'α αυτό έπρεπε να φαίνεται πως προσπαθεί για μία συμφωνία, να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της καλής πίστης, οπότε να μπορεί να πει στους Έλληνες ψηφοφόρους ότι παρότι έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, οι κακοί αρχιτέκτονες της λιτότητας –οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ– δεν έβλεπαν νόημα».

Τώρα, ο κ. Τσίπρας μπορεί να κερδίσει έτσι κι αλλιώς, γράφει ο Martin. Είτε οι δανειστές υποχωρήσουν τις επόμενες ημέρες, γιατί οι ευρωπαϊκοί χρηματοπιστωτικοί θεσμοί είναι εκτεθειμένοι και το ΔΝΤ κοιτάζει μία τεράστια τρύπα στα βιβλία του, επιτρέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύξει τη νίκη του, ή, πιο πιθανό, η Ελλάδα να χρεοκοπήσει, να επιστρέψει στη δραχμή σε ένα πλαίσιο αδικίας και αντιγερμανικού αισθήματος, που θα υπηρετήσουν καλά την ελληνική Αριστερά για τις επόμενες γενιές.

«Ο ελληνικός λαός σίγουρα δεν θα είναι νικητής, τουλάχιστον όχι βραχυπρόθεσμα. Το Σάββατο έτρεχαν να σηκώσουν τις καταθέσεις τους υπό τον φόβο ότι μπορεί η κυβέρνηση να αναγκαστεί να επιβάλει ελέγχους κεφαλαίων. Αν δεν το κάνει, οι τράπεζες θα πρέπει να κλείσουν τις πόρτες τους. Την Τρίτη η Ελλάδα θα αρχίσει να αθετεί στο πρώτο μέρος των 9,7 δισεκατομμυρίων που οφείλει στο ΔΝΤ για φέτος. Και αυτό, πριν από το δημοψήφισμα της Κυριακής, για την ψήφο σε μία συμφωνία που οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης χαρακτηρίζουν άκυρη ήδη. Τι χάλι».

Η έξοδος δεν θα είναι εύκολη, τουλάχιστον όχι απευθείας, τονίζει ο αρθρογράφος. Η εμπειρία από προηγούμενες χρεοκοπίες συνιστά ότι θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκρατηθεί ο πληθωρισμός. «Επίσης, είναι απίθανο ότι ο σοσιαλιστής κ. Τσίπρας θα εισάγει καπιταλιστικές πολιτικές και μεταρρυθμίσεις που προσελκύσουν επενδύσεις και θα βοηθήσουν την οικονομία να αναπτυχθεί», σημειώνει ακόμη.

Ακολουθήστε μας και στο Instagram