H Αθηνά, εγγονή της θεάς Αθηνάς και ο Απόλλων, εγγονός του Φοίβου, ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά από τον ίδιο εμπνευστή, να ψάξουν και να βρουν το νόημα της ζωής. Ο καθένας με ένα μοναδικό χάρισμα – εφόδιο: Να «ακούν» όσα δεν μπορούν ή δεν θέλουν να ακούν οι άνθρωποι. Αυτή είναι η αρχή μιας υπέροχης ιστορίας "Μικροί Θεοί", που έγραψε η Κατερίνα Κροτοπούλου. Θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα!

Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς

Αγαπώ την αναζήτηση και την ανακάλυψη, όχι υπό την έννοια της αμφιβολίας αλλά ως ανάγκη για την αλήθεια και το ωραίο. Είμαι κατά βάθος ανήσυχη αλλά και ήρεμη. Γενικά με διακρίνουν πολλές φαινομενικές αντιθέσεις, αλλά για μένα είναι φυσιολογικές. Ήμουν πάντα ντροπαλή αλλά και κάπου θαρραλέα, λαλίστατη αλλά και σιωπηλή, αυστηρή αλλά και πολύ επιεικής.

Αυτές οι αντιθέσεις με ωθούσαν να ψάχνω ακόμα περισσότερο, γιατί ένιωθα πως πρέπει να υπάρχει κάτι πολύ βαθύ και πραγματικό από το προφανές. Τώρα, έχοντας φτάσει σε μεγαλύτερη ωριμότητα, έχω δει πως οι ταμπέλες είναι κάτι πολύ απλοϊκό έως ανόητο. Η άμμος μπορεί να είναι παραλία, μπορεί να είναι και έρημος. Όλα εντάσσονται κάπου και τότε προσδιορίζονται και κατανοούνται καλύτερα.

Από εκεί και πέρα, όπως όλοι μας, προσπαθώ, πότε με επιτυχία και πότε όχι, ό,τι νιώθω και πιστεύω να το ζω και να το εντάσσω στην καθημερινότητα της μητρότητας, του επαγγέλματος, της ζωής μου γενικά. Η δυσκολία αρχίζει εκεί που τελειώνει η αντοχή και αδημονεί να «αναλάβει» το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.

Ποιο ήταν το έναυσμα για να ξεκινήσετε να γράφετε;

Αυτές οι αντιθέσεις που έλεγα, δημιουργούν μεγάλη εσωτερική αλλά και εξωτερική αναταραχή. Στην προσπάθειά μου να βάλω μία τάξη, να βρω μια άκρη, δίκαιη και αληθινή, ο καθημερινός λόγος δεν μου έφτανε, δεδομένου μάλιστα ότι για πολλά πράγματα είχα και μία συστολή στην έκφραση. Σε αυτές τις συνθήκες, το γράψιμο αναδύθηκε μόνο του ως μια ασφαλής και λειτουργική διέξοδος σκέψης και έκφρασης, με την οποία ήμουν ήδη πολύ εξοικειωμένη, σε άλλη μορφή βέβαια, λόγω της διατριβής μου.

Ποιος ήταν ο «σπόρος» για το συγκεκριμένο βιβλίο;

Η Αθηνά και ο Φοίβος των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας, «χτύπησαν» ακριβώς πάνω στο προσωπικό μου δίπολο «λογική και ευαισθησία» και με την αύρα που υπήρχε τότε γύρω από το αθάνατο αρχαίο πνεύμα και την έννοια του «ευ αγωνίζεσθε», εμπνεύστηκα αυτό το ταξίδι στο νόημα της ζωής, στον ανομολόγητο προσωπικό μας Όλυμπο.

Οι ήρωές σας ξεκινούν ένα ταξίδι με σκοπό να ψάξουν και να βρουν το νόημα της ζωής. Θεωρείτε πως αυτό το νόημα είναι πάνω-κάτω ίδιο για όλους τους ανθρώπους;

Ναι, το νόημα νομίζω πως είναι το ίδιο. Το ταξίδι όμως, είναι διαφορετικό για τον καθένα, λόγω της μοναδικότητάς μας. Αυτή άλλωστε η μοναδικότητα είναι και ένα θείο δώρο, έμπρακτο σύμβολο σεβασμού και αγάπης στον καθένα ξεχωριστά. Και ως θείο δώρο θα πρέπει να έχει και τεράστια δύναμη, πράγμα που αποδεικνύεται από τη μανία ισοπέδωσης και μαζοποίησης που διακρίνει τους επικυρίαρχους αυτού του κόσμου.

Σε κάποιο σημείο του βιβλίου λέτε πως από όλους τους πολέμους ο πιο σκληρός, ο πιο βουβός είναι ο πόλεμος με τον εαυτό μας. Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτό.

Είναι η αιτία όλων των πολέμων αυτός ο πόλεμος, ο οποίος ως εσωτερικός είναι περισσότερο επίπονος αλλά και δυσδιάκριτος και ως εκ τούτου δυσκολότερα αντιμετωπίσιμος.
Σε πρώτη φάση κανείς θα αναρωτηθεί εάν υπάρχει στ’ αλήθεια αυτός ο πόλεμος. Το φυσιολογικό είναι να μην υπάρχει. Εάν ζούσαμε σε έναν υγιή κόσμο, δεν θα υπήρχε. Εάν οι γονείς – από εκεί ξεκινώντας – δεν είχαν μεγάλα τραύματα οπότε μπορούσαν να αγαπούν πραγματικά ανιδιοτελώς τα παιδιά τους, τότε δεν θα καλλιεργούταν οι αρχικές εσωτερικές μας αντιθέσεις, οι παρανοήσεις, οι ταραχές και άρα ο πόλεμος. Όταν δηλαδή αυτή τη θεία μοναδικότητα, οι γεννήτορές μας είτε από κούραση, είτε από τραύμα, δεν μπορούν να τη σεβαστούν, να τη δεχτούν και να την τιμήσουν και όταν δεν έχουν μεγάλα περιθώρια αγάπης απέναντί μας επειδή δεν έχουν λάβει αρκετή αγάπη οι ίδιοι, τότε θα υπάρχει μια πολύ ενοχική και ανασφαλής παιδική ηλικία.

Ο φόβος της απόρριψης, θα είναι το «πετρέλαιο» για έναν ανηλεή πόλεμο, ανάμεσα στη δική μου πραγματικότητα και στις επιθυμίες και την πραγματικότητα των γονέων. Πόση φθορά, πόσο πόνο, πόσο θυμό, πόση σύγχυση μπορεί να γεννήσει κάτι τέτοιο; Πόση ντροπή; Που δεν είμαστε αυτό που «πρέπει», αλλά και που δεν έχουμε την προσωπικότητα να αποτινάξουμε τα γονεϊκά «πρέπει». Ο χειρότερος πόλεμος είναι πάντα ο εμφύλιος. Υπάρχει πιο εμφύλιος πόλεμος από αυτόν ανάμεσα στον εαυτό μας και τους γονείς μας, που είναι η ρίζα μας, η αρχή του εγώ μας, κάτι σαν εμάς τους ίδιους, αφού δεν υπάρχει καμία μοναδικότητα; Αυτός ο ένοχος μη-διαχωρισμός, δυστυχώς υπάρχει αρκετά στην ελληνική οικογένεια, ως καρκινογένεση και τραύμα στο αρχικά υγιές σώμα της οικογενειακής ενότητας και αγάπης.

Ως εκπαιδευτικός τι θα επιθυμούσατε μέσα από το έργο σας να μοιραστείτε με τους μαθητές σας κι εν γένει με τη νέα γενιά και τις αναζητήσεις της;

Η απάντηση σχεδόν βρίσκεται στην ερώτηση. Είναι νέοι, πόσο όμορφο είναι αυτό από μόνο του! Έχουν αναζητήσεις; Μακάρι. Πόσο ιερές είναι αυτές οι αναζητήσεις από μόνες τους και πόση προσπάθεια υπάρχει να υποβαθμιστούν, να κατευθυνθούν, να αρρωστήσουν. Αυτό που πραγματικά θέλω για όλους μας, αλλά για τους νέους ακόμη περισσότερο, είναι η επιστροφή στην αυθεντικότητα, στην αλήθεια, στον καθαρό αέρα της πραγματικής προσωπικής επιθυμίας, στην αγάπη και τον σεβασμό προς κάθε κατεύθυνση.

Λερώνεται το περιβάλλον, η τροφή, η φύση, ο ίδιος ο άνθρωπος. Γιατί; Για να υπολειτουργήσει φαντάζομαι. Για να μην αγγίξει το προσωπικό του θαύμα. Γιατί τότε είναι διαχειρίσιμος. Αυτή την «πολιτισμένη» μορφή δουλείας θα ήθελα να αποτινάξουν οι νέοι, να πιστέψουν στο δικό τους θαύμα ζωής. Γι’ αυτό οι μικροί θεοί είναι απόγονοι θεών. Για να δείξουν τον θεϊκό δρόμο. Και είναι μικροί για να φανεί η προοπτική του μεγάλου.

Πείτε μας για ένα βιβλίο που δεν έχετε γράψει εσείς και θα θέλατε να το είχατε γράψει.

Στα μεγάλα αριστουργήματα, δεν τολμάω να αναφερθώ καν. Θα εστιάσω στα μικρά αριστουργήματα του αγαπημένου μου συντοπίτη, Γρηγορίου Ξενόπουλου, ξεχωρίζοντας, επιτρέψτε μου, δύο: Τους «Μυστικούς αρραβώνες» και την τριλογία «Πλούσιοι και Φτωχοί, Τίμιοι και Άτιμοι, Τυχεροί και Άτυχοι». Τόσο πλούσια, ρεαλιστική και βαθιά, αλλά και απαλά αποτελεσματική ψυχογραφική πένα, τέτοια ισορροπία συναισθηματισμού και λογικής και όλα στην υπηρεσία της αισθητικής και του ανθρώπου, προσωπικά με συναρπάζουν.

Τι σας κάνει να αισιοδοξείτε και τι σας εξοργίζει;

Η καλοσύνη, η ποιότητα, η ευγένεια, η ομορφιά, η δημιουργικότητα, είναι φορείς αισιοδοξίας, για τους περισσότερους νομίζω, αν όχι για όλους. Θα έλεγα τα αντίθετά τους με εξοργίζουν και έχουν όνομα, όλα μαζί. Όνομα μικρότητα, επώνυμο τεμπελιά.

Ποια είναι η ευχή που θα θέλατε να δώσετε στους αναγνώστες του βιβλίου σας;

Να είναι όμορφο το ταξίδι τους με τους μικρούς θεούς και τα υπόλοιπα παιδιά και ως αυθεντικά παιδιά και εκείνοι, να χαρούν, να νιώσουν και να σκεφτούν και σε όποια στροφή θελήσουν, με αγνότητα και σύνεση, εάν το αισθανθούν, ας στρίψουν για εκεί που πραγματικά επιθυμούν.

Εσύ μπήκες στο E-Daily.gr; Τα νέα της ημέρας και ότι σου κάνει κλικ!

Ακολουθήστε μας και στο Instagram