Τον Σούλη Μαρκόπουλο τον ξέρετε όλοι. Προπονητής που ξέρει εκάτο καντάρια μπάσκετ, αγωνιστής, άνθρωπος ειδικών καταστάσεων, που δεν φοβάται να πέσει στα βαθιά. Το ελληνικό μπάσκετ του χρωστάει πολλά και ιδιαίτερα η Θεσσαλονίκη.

Ο Σούλης Μαρκόπουλος εκτός από μεγάλες επιτυχίες στο μπάσκετ έκανε και μία καταπληκτική οικογένεια. Είδε τα παιδιά του να στέκονται στα δικά τους πόδια και να τα καταφέρνουν.

Η ιστορία του Χάρη Μαρκόπουλου είναι από αυτές που λες δεν μπορεί να συνέβη. Δυστυχώς όμως είναι από αυτές που είναι αληθινές και σε στιγματίζουν για μια ζωή. 

Ο Χάρης πάτησε στα παρκέ από πολύ μικρός. Ουσιαστικά εκεί μεγάλωσε. Έδειξε το ταλέντο, αναγκάζοντας πολλούς να τον αποκαλούν τον επόμενο Γκάλη.

Στο γυμνάσιο που αγωνιζόταν με την ομάδα του Δελασάλ είχε πετύχει 73 πόντους. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στα μικρά τμήματα του Ηρακλή και σε ηλικία 19 χρονών βρέθηκε στη πρώτη ομάδα. Σε έναν Ηρακλή ποίημα, με Διαμαντίδη, Σχορτσιανίτη, Νάκιτς, Λάζαρο Παπαδόπουλο, Καράγκουτη.

Και ομως μέσα σε αυτά τα τεράστια ονόματα κατάφερε και ξεχώριζε, αφού στα λίγα λεπτά που έπαιζε βομβάρδιζε τα αντίπαλα καλάθια. Εδώ να αναφέρω ότι σε ένα αγώνα με τις μικρές εθνικές ομάδες, ο Χάρης αντιμετώπιζε τον μετέπειτα NBΑer Τόνι Πάρκερ και τον ξεπέρασε σε πόντους σημειώνοντας 33 πόντους.

Και φτάνουμε στο σημείο που όλα ανατρέπονται. Φλεβάρης του 2001, ο Ηρακλής αγωνίζεται εκτός στην Ευρώπη και μετά από ένα πολύωρο ταξίδι, ο Χάρης νιώθει κάποιες ενοχλήσεις στα πόδια του και τη μέση του. 

Το ιατρικό επιτελείο δεν φοβήθηκε γιατί συνέβαινε συχνά σε ψηλούς παίκτες που έπρεπε να μένουν για πολύ ώρα στη θέση του αεροπλάνου.

Όμως ο Χάρης εκείνη την ημέρα δεν πάτησε στο παρκέ. Βρέθηκε στο νοσοκομείο και από εκεί ξεκίνησε ο γολγοθάς του.

Διεγνώσθηκε με τη νόσο Γκιγιέν-Μπαρέ, μια πάθηση που «χτυπάει» έναν άνθρωπο στους 100.000, και που δημιουργείται από μία φλεγμονή στο νωτιαίο μυελό, προκαλώντας παράλυση στο μυϊκό σύστημα.

Οι γιατροί του είπαν ότι για ένα χρόνο δεν θα περπατάει, αλλά εκείνος με το πείσμα του επέστρεψε στα παρκέ μετά από 6 μήνες.

Όμως δεν ήταν ο παλιός Χάρης. Κινούνταν με δυσκολία, είχε χαθεί η εκρηκτικότητά του, ακόμα και η αυτοπεποίθησή του είχε πληγεί.

Δοκίμασε να παίξει σε αρκετές ομάδες, αλλά στα 23 του αποφάσισε να ρίξει αυλαία.

Ευτυχώς δεν εγκατέλειψε το άθλημα και το υπηρετεί σαν προπονητής. Φήμες λένε ότι φέτος θα τον δούμε στο ελληνικό πρωτάθλημα, κάτι που περιμένουμε με χαρά.

Όπως και να έχει ο Χάρης είναι το ζωντανό παράδειγμα, πως στις μεγάλες ατυχίες χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερο θάρρος και γενναιότητα.

Εσύ μπήκες στο E-Daily.gr; Τα νέα της ημέρας και ότι σου κάνει κλικ!

Ακολουθήστε μας και στο Instagram