Το 2009, ο Shane έκανε πεζοπορία με την παρέα του και από λάθος πέρασαν τα σύνορα που χωρίζουν το ιρακινό Κουρδιστάν με το Ιράν, με αποτέλεσμα να συλληφθούν καθώς θεωρήθηκαν κατάσκοποι. Oι τρεις Αμερικανοί φίλοι έμειναν φυλακισμένοι στο Ιράν για ψευδείς κατηγορίες κατασκοπείας για περισσότερα από δύο χρόνια πριν από την απελευθέρωσή τους το Σεπτέμβριο του 2011. Στη συνέχεια συνέγραψαν ένα υπόμνημα της εμπειρίας τους (A Sliver of Light), στο τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 2014 του περιοδικού Mother Jones.

Ο εφιάλτης ξεκίνησε στις 31 Ιουλίου 2009. Ζούσα στη Δαμασκό, καλύπτοντας θέματα της Μέσης Ανατολής ως ανεξάρτητη δημοσιογράφος, με τη φίλη μου, Sarah Shourd, μια δασκάλα.

Ο φίλος μας Josh Fattal ήρθε να μας δει, και για να γιορτάσουμε, κάναμε ένα σύντομο ταξίδι στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Η αυτόνομη περιοχή - απομονωμένη από τη βία που έπληξε το υπόλοιπο Ιράκ - ήταν ένας εκκολαπτόμενος δυτικός τουριστικός προορισμός. Μετά από δύο ημέρες επίσκεψης σε κάστρα και μουσεία, κατευθυνθήκαμε προς τα Όρη Ζάγκρος, όπου οι ντόπιοι μας πρότειναν για διανυκτέρευση μια κατασκήνωση κοντά σε έναν καταρράκτη.

Μετά από ένα πρωινό με ψωμί και τυρί, περπατήσαμε σε ένα μονοπάτι που μας είπαν ότι έχει υπέροχη θέα. Περπατήσαμε για λίγες ώρες, σε μια πευκόφυτη κοιλάδα ανάμεσα στα βουνά, χωρίς να ξέρουμε πως βαδίζαμε προς τους χειρότερους 26 μήνες της ζωής μας.

Σε κάποια στιγμή η Sarah λέει, "Δεν έχω καλό προαίσθημα. Νομίζω ότι πρέπει να επιστρέψουμε".

"Όντως;" Ο Shane τη ρώτησε. "Να μην ανεβούμε ως την κορυφογραμμή; Είμαστε τόσο κοντά".

"Νομίζω ότι πρέπει να πάμε στην κορυφογραμμή", λέω εγώ "Είναι μόνο μερικά λεπτά μακριά. Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά, έπειτα γυρνάμε!".

"Υπάρχει ένας στρατιώτης στην κορυφογραμμή. Έχει όπλο"  μας λέει. Και τότε κάνουμε τη λάθος επιλογή. Πιστεύοντας πως είναι φυλάκιο του ιρακινού στρατού προχωράμε σιωπηλά ανηφορικά. "Φαρσί;" μας λέει ο στρατιώτης.

Και τότε κατάλαβα. Τσέκαρα αμέσως την κόκκινη, λευκή και πράσινη σημαία στο πέτο του. Δεν είναι Ιρακινός στρατιώτης. Είμαστε στο Ιράν.

Ο στρατιώτης μας ζητά να τον ακολουθήσουμε σε ένα μικρό, χωρίς σήμανση κτίριο.

Η Sarah βρίσκει έναν άντρα που μιλά λίγο αγγλικά και φαίνεται αξιόπιστος. Δείχνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του και λέει, "Ιράν." Τότε δείχνει στον δρόμο που βγήκαμε και λέει, "Ιράκ". Αρχίζουμε να κάνουμε φασαρία, επιμένοντας ότι πρέπει να αφήσουμε να φύγουμε γιατί μας κάλεσαν πέρα ​​από τα σύνορά τους. Είναι ένα απομακρυσμένο φυλάκιο και η άφιξή μας είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον πράγμα που συνέβη εδώ και χρόνια.

{...}

Λίγες ώρες μετά, βλέπω τη νέα μου πραγματικότητα.

Δεν υπάρχει τίποτα στο κελί μου: κανένα στρώμα, καμία καρέκλα - απλά ένα δωμάτιο, άδειο εκτός από τρεις κουβέρτες από μαλλί. Η στολή της φυλακής μου - μπλε παντελόνι, μπλε πουκάμισο - συνδυάζεται με τον μπλε μαρμάρινο τοίχο πίσω μου και το μπλε χαλί κάτω.

{...}

"Μετά από δυο μήνες χωρίς επικοινωνία, το μυαλό μου άρχισε να το χάνει. Μερικές μέρες άκουγα βήματα χωρίς όμως να είναι πραγματικά. Περνούσα μεγάλο μέρος της ημέρας προσπαθώντας να ακούσω κάτι από τη χαραμάδα της πόρτας. Άρχισα να βλέπω φώτα που αναβοσβήνουν, αλλά τίποτα δεν υπήρχε γύρω μου. Χτυπούσα τους τοίχους μέχρι να ματώσει το χέρι μου και μετά έκλαιγα. Κάποια στιγμή άκουσα κάποιον να ουρλιάζει. Ένας φύλακας άνοιξε την πόρτα και μου έπιασε το πρόσωπο, προσπαθώντας να με συνεφέρει. Αυτός που ούρλιαζε ήμουν εγώ..."

Εσύ μπήκες στο E-Daily.gr; Τα νέα της ημέρας και ότι σου κάνει κλικ!

Ακολουθήστε μας και στο Instagram