Ποια είναι αυτή η λύση λοιπόν; Η λύση χρειάζεται αρχικά γιατί υπάρχει πρόβλημα και δεν είναι άλλο από τη σύγκρουση Παλαιστινίων και Ισραηλινών. Και η διαμάχη αφορά τον διαμοιρασμό της γης και στους δυο. Μπορεί η Παλαιστίνη να γίνει μια ανεξάρτητη χώρα; Και πως θα μπορούσαν οι δυο πλευρές να λύσουν προβλήματα δεκαετιών, όπως η κατοχή της Δυτικής Όχθης και ο αποκλεισμός της Λωρίδας της Γάζας ή η βία των Παλαιστινίων απέναντι στους Ισραηλινούς;

Η λύση των δυο κρατών θα έφτιαχνε ένα ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος, δίπλα από το Ισραήλ. Θεωρητικά αυτό θα μπορούσε να προσφέρει ασφάλεια στο Ισραήλ, που θα διατηρούσε την πλειοψηφία στο έδαφός του (αυτό είναι το σημείο που αντιδρά στην κοινή χώρα), την ίδια ώρα που οι Παλαιστίνιοι θα είχαν επιτέλους το δικό τους κράτος.
Οι ΗΠΑ, τα Ηνωμένα Έθνη, αλλά και το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι το έχουν στο επίκεντρο της ατζέντας τους. Και αυτός ο στόχος ήταν ο μόνος που μπορούσε να βάλει τις δυο πλευρές στο ίδιο τραπέζι για διαπραγματεύσεις. 

Παρόλα αυτά οι δυσκολίες που παρουσιάζονται ακόμα και σε αυτή τη λύση είναι πολλές. Αρχικά είναι τα σύνορα, αφού δεν υπάρχει συμφωνία για το που θα τραβηχτεί η γραμμή. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι θα τραβηχτεί στα σύνορα που υπήρχαν πριν από τον πόλεμο του 1967, αλλά το Ισραήλ έχει φτιάξει καταυλισμούς μέσα στη Δυτική όχθη και πολλοί φοβούνται ότι αυτοί θα θεωρηθούν ως τα πραγματικά σύνορα αφήνοντας τους Παλαιστινίους με κομμάτια γης που δεν θα είναι ενιαία.

Ύστερα είναι η αιώνια διαμάχη για την Ιερουσαλήμ, την οποία και οι δυο θεωρούν πρωτεύουσά τους. Με τους ναούς τριών θρησκειών να βρίσκονται κοντά ο ένας στον άλλον, είναι δύσκολο να τη χωρίσεις. Επίσης, οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ζούσαν στο Ισραήλ μέχρι το 1948 είναι τώρα κοντά στα 5 εκατομμύρια και θέλουν να επιστρέψουν στον τόπο των προγόνων τους, αλλά το Ισραήλ φοβάται πως θα χάσει την πλειοψηφία στον πληθυσμό, κάτι που θα τραντάξει τα θεμέλια του εβραϊκού και δημοκρατικού κράτους του.

Τέλος, είναι και η ασφάλεια όλων. Οι Παλαιστίνιοι θέλουν να πάρουν πίσω τα κατεχόμενα εδάφη τους, ενώ το Ισραήλ δεν θέλει να παραδώσει οποιαδήποτε γη που θα ελέγχεται από τη Χαμάς. Το Ισραήλ βέβαια φαίνεται να υποστηρίζει τη «λύση των δυο κρατών», αλλά όχι στην πράξη, αφού αυξάνει συνεχώς την παρουσία του στη Δυτική Όχθη.

Σε αυτή τη διαμάχη και οι δυο πλευρές έχουν τις ευθύνες τους. Η «λύση των δυο κρατών» είναι η μόνη που αποδέχονται οι ξένες δυνάμεις, αλλά για τους Ισραηλινούς η διατήρηση της υπάρχουσα κατάστασης φαίνεται όλο και πιο βατή. Βέβαια η διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, όπως διαπιστώσαμε όλοι, δεν είναι λύση και οδηγεί στο χάος. Αν και πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν ότι η λύση των δυο κρατών εμπεριέχει ρίσκο, σε σχέση με τις υπόλοιπες λύσεις παραμένει η πιο λογική.

Αν οι δυο πληθυσμοί ζούσαν σε ένα κράτος δεν θα υπήρχε καθαρή πλειοψηφία από κάποια πλευρά και ίσως να δημιουργούνταν συγκρούσεις στο εσωτερικό του. Υπάρχει και η σκέψη της ακροδεξιάς του Ισραήλ να επιτρέψουν στους Παλαιστίνιους να ζήσουν μαζί τους στο έδαφος, αλλά να μην έχουν ίσα δικαιώματα. Αυτό όμως πάει κόντρα στην πλειοψηφία των Ισραηλινών που θέλουν το δημοκρατικό πολίτευμα. Κάτι που δεν θα υφίσταται με τη λύση που προτείνουν οι ακροδεξιοί.

Πριν την επίθεση της Χαμάς, οι αναλυτές ανέφεραν πως η τελευταία ευκαιρία για την «λύση των δυο κρατών» θα ήταν και οι δυο πλευρές να κοιτάξουν σε άλλες κατευθύνσεις πολύ διαφορετικές από αυτές που κοιτούν μέχρι σήμερα, όπως η αστάθεια με τις γειτονικές χώρες με τις οποίες χρειάζεται να συνεννοηθούν και οι δυο αλλά και το εμπόριο. Ωστόσο ο φανατισμός, δεν φαίνεται να αφήνει καμία από τις δυο πλευρές να δει καθαρά τα οφέλη μιας λύσης, που ίσως να φέρει μεγαλύτερη σταθερότητα στην περιοχή.

Πληροφορίες: New York Times, Just Security

Εσύ μπήκες στο E-Daily.gr; Τα νέα της ημέρας και ότι σου κάνει κλικ!

Ακολουθήστε μας και στο Instagram