- Μ’ αγαπάς;
- Μα πόσες φορές πρέπει να σου το πω;
- Θέλω να μου το δείχνεις κιόλας! Πεθαίνεις για μένα;
- Δεν ξέρω, ξέρω όμως ότι είμαι πρόθυμος/η να ζήσω μαζί σου

Στις μέρες μας η αγάπη δεν είναι κι εύκολη υπόθεση. Οι προσωπικές σχέσεις είναι μια ευκαιρία για να αυξήσουμε την ικανότητά μας να δίνουμε και να παίρνουμε αγάπη. Είναι εύκολο να φεύγουμε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν οι θύελλες της αμφιβολίας αναπόφευκτα διεισδύουν στην σχέση, όταν περνά ο «μήνας του μέλιτος».
Μπορούμε όμως να κάνουμε εύκολο και το να μείνουμε, αν δούμε το δύσκολο σαν αφορμή να μάθουμε κάτι καινούργιο, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συγχωρεί, να δίνει δεύτερη ευκαιρία, να δέχεται το διαφορετικό. 

Αν επιχειρούσαμε να δώσουμε μερικές ιδέες, τροφή για σκέψη σχετικά με τις σχέσεις, θα λέγαμε :

Να συνειδητοποιήσουμε τι είναι η «προβολή»

«Προβολή» είναι η τάση που έχουμε να βλέπουμε τους εσωτερικούς μας δαίμονες, στον άλλο. Όταν δούμε ότι εκνευριζόμαστε με τον σύντροφό μας ή ανακαλύπτουμε ότι ξαφνικά δεν μας ελκύει πια, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να κοιτάξουμε μέσα μας και να δούμε που μας εκνευρίζει ο εαυτός μας ή πιο κομμάτι μας έχει πάψει να είναι ελκυστικό.

Το δώρο της ευγνωμοσύνης

Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στον εαυτό μας και στη σχέση μας. Θα μπορούσαμε να κρατάμε ένα ημερολόγιο ευγνωμοσύνης, όπου θα καταγράφουμε όλες τις στιγμές μας για τις οποίες θα έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες. Αυτό θα μας βοηθήσει να θυμόμαστε αυτές τις στιγμές, όταν θα έρθουν και οι «άλλες», οι δύσκολες και θα διατηρήσουν ανοιχτά την καρδιά και το μυαλό μας.

Ανταπόκριση, όχι αντίδραση

Οι συγκρούσεις αποτελούν μια φυσιολογική και υγιή έκφραση κάθε στενής σχέσης, αν ανταποκρινόμαστε στα συναισθήματά μας, αντί να αντιδρούμε σ’ αυτά, διότι τότε είναι πολύ πιθανό να πολλαπλασιαστούν και από ένα απλό καυγά να καταλήξουμε σε σύρραξη.
Οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι είναι εύκολο να εντοπίσουμε τα λάθη του/της συντρόφου μας, αλλά δυσκολευόμαστε να παρατηρήσουμε τις δικές μας δυσλειτουργίες μέσα στη σχέση. Είναι όμως πολύ σημαντικό να στρέψουμε την προσοχή μας στον εαυτό μας. Αν είμαστε ειλικρινείς όσον αφορά τους φόβους μας και την ελεγκτική συμπεριφορά μας, θα καταφέρουμε να αναλάβουμε την ευθύνη για τα συναισθήματά μας. Αν ανακαλύψουμε δε, και τι θέλουν να μας πουν αυτά τα συναισθήματα, θα διαπιστώσουμε ότι σταδιακά θα εξασθενίσουν.

Να συνειδητοποιήσουμε τους φόβους μας.

Οι περισσότεροι από μας έχουμε δύο μεγάλους φόβους : τον φόβο της απόρριψης και τον φόβο της συναισθηματικής απορρόφησης και αφομοίωσης. Παράδειγμα, αν ο καλός/ή μας δεν απαντήσει στις κλήσεις μας άμεσα, πυροδοτείται ο φόβος της απόρριψης. Αν θυμώσει ή γίνει απαιτητικός, μπορεί να ενεργοποιηθεί ο φόβος της απορρόφησης/αφομοίωσης.
Τότε, είναι που καταφεύγουμε σε ελεγκτικές συμπεριφορές ή προσπαθούμε να αντισταθούμε στον έλεγχο του άλλου. Ο έρωτας όμως, δεν εξελίσσεται, αλλά μάλλον καταστρέφεται σταδιακά, όσο λειτουργούμε μέσα από τους φόβους και τις αντιστάσεις μας.

Δείχνουμε τι θέλουμε και δεν καταλογίζουμε ευθύνες στον άλλο.

Φανερώνουμε τις ανάγκες μας, ο σύντροφός μας δεν είναι σε θέση να διαβάσει το μυαλό μας. Αυτή η νοοτροπία οδηγεί σε παθητική συμπεριφορά, που οδηγεί σε δυσαρέσκεια και απομάκρυνση. Είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητο να λέμε τι χρειαζόμαστε, αλλιώς θα καταλήξουμε να καταλογίζουμε ευθύνες στον άλλο που δεν του ανήκουν. Ανήκει σε μας η ευθύνη να επικοινωνούμε τις ανάγκες μας.
Ακόμα και αν πιστεύουμε ότι ο σύντροφός μας «φταίει», το να εκτοξεύουμε κατηγορίες δεν θα μας βοηθήσει να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και να αλληλο-κατανοηθούμε σε ένα βαθύτερο επίπεδο προκειμένου να καταλάβουμε τι έχει συμβεί.

Ας ζήσουμε λοιπόν τις στιγμές μας, ότι ανήκει στο παρελθόν πρέπει να παραμείνει στο παρελθόν. Ας αποφεύγουμε να ξαναφέρνουμε στην επιφάνεια δυσάρεστα ζητήματα και ας επικεντρωθούμε στο στόχο που είναι το κοινό μας μέλλον.

Και να θυμόμαστε ότι ο ρομαντισμός δεν εκδηλώνεται μόνο με δείπνα με κεριά και τριαντάφυλλα. Ρομαντισμός είναι κι όταν ο σύντροφός μας καθαρίζει το αυτοκίνητό μας όταν έξω κάνει κρύο, όταν έρχεται μαζί μας στις οικογενειακές συγκεντρώσεις παραμένοντας χαμογελαστός ή όταν μας ζητά συγγνώμη.

Ας αφήσουμε τους συντρόφους μας να μας πλημμυρίσουν με έμπνευση, με δύναμη, με σοφία και ας μην αφήνουμε τον εαυτό μας να κλαψουρίζει. Έτσι θα είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε την διαφορετική προσωπικότητα που έχουμε δίπλα μας και να μάθουμε μέσα από αυτή.

Βιογραφικό:

Η Ελένη Αϋφαντή είναι σύμβουλος Προσωπικής Ανάπτυξης (LifeCoach), εκπαιδευμένη στη Συστημική Ψυχιατρική και τη Διαχείριση Αρνητικών Καταστάσεων στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού προγράμματος που παρέχεται στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είναι ειδικευμένη στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό (NLP), ως εκπαιδεύτρια (NLP CoachingTrainer).
Πτυχιούχος Διοίκησης Επιχειρήσεων από το Université de La Rochelle της Γαλλίας, η Ελένη εργάστηκε για 28 πολύ δημιουργικά χρόνια στον κόσμο της βιομηχανίας ως στέλεχος Παραγωγής, Αγορών, καθώς και στη Διοίκηση Ανθρώπινου Δυναμικού.

Έχοντας ολοκληρώσει αυτό τον κύκλο της επαγγελματικής της ζωής, αποφάσισε, το 2010, να αποδεχθεί τη φυσική της κλίση να υποστηρίζει και να καθοδηγεί ανθρώπους στην πραγματοποίηση των επιθυμιών που έχουν για τη ζωή τους.

Έτσι, μελέτησε συστηματικά και αφοσιώθηκε με πάθος σε μια δουλειά για την οποία, στην πραγματικότητα, εκπαιδευόταν ήδη επί σειρά ετών, από μεγάλο προσωπικό ενδιαφέρον. Από το 2011 πραγματοποιεί βιωματικά σεμινάρια και ομαδικές ή ατομικές συνεδρίες συμβουλευτικής με μια ευρεία θεματολογία, όπως αυτογνωσία, σχέσεις, πραγματοποίηση στόχων, διαχείριση αρνητικών καταστάσεων, και άλλα.

Εσύ μπήκες στο E-Daily.gr; Τα νέα της ημέρας και ότι σου κάνει κλικ!

Ακολουθήστε μας και στο Instagram